یاس کبود

در برابر رسول الله (ص):
در چشم و دل زهرا (س) هیچ کس به اندازه رسول اللَّه (ص) جا نداشت. بدین جهت رفتار وى در برابر پدر رفتارى ویژه و بسیار مؤدّبانه بود. آن گاه که رسول اللَّه (ص) پیش فاطمه (س) می ‏آمد، تمام قد می ‏ایستاد و مشتاقانه به استقبال پدر می ‏شتافت و بر دست او بوسه می ‏زد و عبا از دوشش گرفته، نعلین او را به کنار می ‏گذاشت و آن گاه آن حضرت را در جاى خویش می ‏نشاند و خود، مؤدب پیش رویش می ‏نشست وهرگاه پدر او را صدا می ‏کرد، ندایش را با «لبیک، لبیک» پاسخ می ‏داد.
او همیشه رسول خدا (ص) را «یا ابه» (پدر جان) می ‏خواند، تا آیه «لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضاً»
نازل شد. از آن پس فاطمه (س) پدر را «یا رسول اللَّه» خطاب می ‏کرد. چندین بار که او را با این لقب خواند، پیامبر (ص) جواب نگفت و رو برگرداند؛ سپس فرمود:
«فاطمه جان! این آیه درباره تو و فرزندانت نازل نشده است، تو از منى و من از تو هستم ....
دخترکم مرا همان پدرجان صدا کن که این گونه، محبوب من و مرضّى خدا است.»